Vanaf de eerste schetsen denken hoogleraar en architect na over de benodigde schoorsteen. Terwijl het huis een alsmaar harder volume krijgt, besluiten zij de schoorsteen niet kaal door het dak te laten schieten, maar op te nemen in de cortenstalen huid van het huis. Makkelijker gezegd dan gedaan..
Eerst drukt de schoorsteen aan de tuinzijde door het dakpakket heen. De nog digitale cortenstalen dakplaten knikken licht mee tot boven de nok. Hierdoor is de schoorsteen erg groot. Plattegronden verschieten van indeling en de schoorsteen eindigt aan de waterkant. Hier wordt-ie met schuine en scherpere knikken grillig en minder groot.
De schoorsteen ontpopt zich tot gevoelige breinbreker en wordt een paar keer maandenlang terzijde gelegd. Op een goed moment duiken hoogleraar en architect er weer fris in. Met 3d-modellen en maquette komt de uiteindelijke verschijningsvorm boven drijven. Net op tijd voor de staalvouwer, die alle panelen klaar heeft staan voor productie.